امام هادی(ع) دهمین پیشوای شیعیان با دانش عمیق و استدلال های منطقی خویش به اصلاح بینش مسلمانان و دفاع از کیان دین اسلام در برابر دشمنان پرداخت و با استفاده از آموزه های این دین الهی به بسیاری از مسایل اعتقادی و عقیدتی مردم آن روزگار پاسخ داد و زمینه را برای امامت امام زمان(عج) فراهم آورد.

امام علی النقی(ع) در نیمه ذی الحجه 212 هجری قمری در روستای صریا در نزدیک مدینه چشم به جهان گشود و خانه امام محمدتقی(ع) و «سمانه مغربیه» را با نور وجود خویش نورانی کرد. این امام بزرگوار «هادی، نقی، طیب، امین، ناصح، متوکل، فتاح، مرتضی و فقیه» لقب داشت و کنیه ایشان «ابوالحسن» بود. 

آن امام همام به دلیل شهادت زود هنگام امام نهم شیعیان(ع) در حالی که هشت سال بیشتر نداشت پیشوایی مسلمانان جهان را بر عهده گرفت و اینگونه ماموریتی سنگین را در برابر دشمنان دین خدا عهده دار شد. 

امامت امام علی النقی(ع) در دوره حکومت خلفای عباسی و به دلیل وجود فضایی خفقان آور نیازمند هوشیاری و تدبیرهای به هنگام امام دهم شیعیان(ع) برای گسترش دین اسلام بود تا این دین آسمانی را از گزند تحریف دشمنان در امان بدارد. در چنین شرایطی حاکم مدینه با مشاهده تلاش های امام(ع) در راه آگاه سازی جامعه، فعالیت های روشنگرانه ایشان را به اطلاع دستگاه حکومت عباسی رساند و به این ترتیب متوکل عباسی به دلیل ترس از فرمانبرداری مردمان مکه و مدینه از آن امام همام(ع) و به خطر افتادن موقعیت اجتماعی خویش، امام هادی(ع) را به سامرا، مرکز حکومت فرا خواند تا به طور مستقیم بر فعالیت های ایشان نظارت کند. 

محدودیت های گسترده خلفای عباسی بر امام دهم(ع) و یاران ایشان هیچ گاه مانع ادامه تلاش آن بزرگوار در راه نشر احکام اسلامی و مبارزه با دشمنان اسلام نشد و سرانجام امام هادی(ع) در حالی که سال ها در راه هدایت پیروان دین حق، شناساندن مکتب جعفری و تربیت شاگردان و اصحابی برجسته تلاش کرد، در سوم رجب 254 هجری قمری به دستور متوکل عباسی مسموم شد و به شهادت رسید. اینک آرامگاه ایشان در شهر سامرا زیارتگاه عاشقان و دلدادگان اهل بیت(ع) است.