سیزدهم رجب سال سی عام الفیل، خورشید امامت از آسمان کعبه طلوع کرد و جهان را با پرتوهای نورانی خویش درخشان ساخت. ستاره ی فروزان آسمان امامت که بشارت روزهای نیک را با خود به ارمغان آورد و بشر را از سایه ترس و نومیدی رها کرد.

او هدیه ی ناب پروردگار، مولای بی همتای تمامی مسلمانان جهان، امیرمومنان حضرت علی(ع) بود که از بطن مادری پاک و پدری والامقام، قدم بر این دنیای خاکی نهاد. بزرگمردی که آینه ی تمام نمای انسانیت، سخاوت، شجاعت، مهربانی و گذشت بود و در معرفت و صداقت همتا نداشت.

کوچه پس کوچه های شبه جزیره ی عربستان نوای گام های آرام بخش او را در دل خویش نهان دارد، امامی که در نیمه های شب همچون پدری دلسوز به دیدار یتیمان و بینوایان می شتافت و روح خود را آرام می ساخت.

سرچشمه ی زلال معنویت که یار و یاور پیامبر خاتم بود و همواره برای رسیدن مردمان روزگار خویش به سعادت واقعی تلاش و کوشش کرد.

والامقامی از نسل پاکان که جهان همچون اویی به خود ندید و تاریخ در برابر بزرگی اش سر تعظیم فرود آورد. همسر مهربان زیباترین گل هستی، زهرای مرضیه(س) که در کنار یکدیگر فرزندانی را پرورش دادند که هرکدام در این عالم یگانه و بی نظیر شدند.

او خالق سرنوشت سازترین لحظه های هستی بود، هنگامی که با ایمان راسخ و شجاعتی بی مانند نقشه ی شوم مشرکان که خواهان قتل رسول اکرم(ص) بودند را پوچ ساخت تا چراغ راه هدایت رهروان دین اسلام روشن و پایدار بماند، ایثار و از خودگذشتگی اش دشمنان را شگفت زده کرد.

سرزمین حجاز گنجینه ی بزرگی از رویدادهای اسلام محسوب می شود. این دیار شاهد به حق تمامی بزرگمردی های پیشوای شیعیان جهان، حضرت علی(ع) است که پهلوانانه به نبرد با دشمنان دین الهی پرداخت و تا آخرین نفس در راه پاسداری از شریعت اسلام مبارزه کرد.

این امام همام یکه تاز عرصه ی نبرد بود و همواره در جنگ با دشمنان حضوری درخشان داشت و صفین، جمل و نهروان با نام او ماندگار و جاودان شدند.

غدیرخم، آبستن یکی از بزرگترین رویدادهای اسلام است. هنگامه ای که رسالت پیامبر(ص) با معرفی مولای متقیان به عنوان برادر و جانشین خویش کامل شد و اینگونه آخرین فرستاده ی پروردگار، تکلیف الهی خویش را به سرمنزل مقصود رساند.

امیرمومنان نماد انسان کاملی بود که در دوره ی امامت خویش در اجرای عدالت واقعی، مبارزه با کج روی ها و از میان برداشتن تبعیض و کوته بینی کوشید تا همگان دریابند که برپایی اسلام حقیقی همان رسیدن به سعادت واقعی است.

حضرت علی(ع) سنگ صبور مظلومان عالم؛ سرشار از خوبی ها و پاکی ها بود و تمامی این صفت های پسندیده و نیک برآن شد تا دشمنان، تاب تحمل ایشان را برنتابند و شگفتا از آنان که در راه رسیدن به هدف شوم خویش از هیچ توطئه ای فروگذار نکردند و در محراب عبادت، خطای بزرگی را به تصویر کشیدند.

هنگامه ی نماز صبح بود که حضرت علی(ع) به میعادگاه پروردگار خویش قدم گذاشت تا به دعا و نیایش بپردازد، اما ابن ملجم با تیغ برنده ی خویش ایشان را مجروح کرد و آفریننده ی غمی بی پایان در جهان هستی شد.

نخستین پیشوای شیعیان جهان پس از 2 روز تحمل درد و رنج در 21 رمضان دیده از جهان فرو بست و به دیدار پروردگار یکتا شتافت. گرچه او رفت اما قرن هااست که مسلمانان جهان با عشق به آن حضرت، روزگار می گذرانند و آرزوی دیدار او را در جهانی دگر از معبود خویش طلب می کنند.